Tunel - Roman Czapski cz.2

...Cygaro było srebrne, takie jak moje rękawice. Nakazano nam ułożyć ten przedmiot na wózku. Przepchnęliśmy go nie w stronę wagonów lecz do dziwnego wielkiego transformatora, całego owiniętego miedzianym drutem. Trochę się na tym znałem gdyż przed wojną pracowałem jako elektryk, w niewoli także byłem wykorzystywany do pracy w swoim zawodzie. Kazano nam zostawić cygaro i odprowadzono do kolejnego samochodu. Tym razem nosiliśmy małe pojemniki wielkości gaśnic, lecz bardzo ciężkie. Były tam także słoje z ludzkimi oczami, całe głowy. Na każdym był napis "KL Auschwitz - J.Mengele". Gdy słaniałem się już ze zmęczenia, nasz "opiekun" odprowadził nas na bok. Stał tam jakiś lekarz, miał na sobie biały kitel. Tam nakazano nam zdjąć kombinezony. Lekarz zrobił nam jakiś zastrzyk, zmęczenie minęło. Ponownie włożyliśmy nasze stroje i wróciliśmy do pacy. Ile minęło czasu nie jestem w stanie określić, jednak z 25 osób z którymi pracowałem pozostało nam przy życiu tylko siedmiu. Po jakimś czasie zorientowałem się, że tunel jest pusty. Nie było pociągu ani ciężarówek, tylko sterta słoi z dziwną cieczą przypominającą rtęć. Wszystkie musieliśmy załadować do dziwnego wagonu, wyglądał jakby cały był zrobiony z aluminium. Niemcy panicznie bali się do nas podejść gdy nosiliśmy te słoje. W pewnym momencie to tunelu wbiegli Rosjanie, Niemcy nie reagowali. Powstało ogromne zamieszanie, w którym rozbito jeden ze słoi. Niemcy wpadli w panikę, błagali Rosjan o śmierć, coś krzyczeli, że nie chcą żyć, nie chcą się zmienić, wolą śmierć. Nas Ruscy chwilowo ignorowali jakby nas tam wcale nie było. Co stało się całym tym magazynem, nie wiem. Gdy Rosjanie nas w końcu zauważyli wyprowadzili nas na zewnątrz, byliśmy na terenie jakiejś kopalni. Załadowano nas na ciężarówki i wywieziono do Kłodzka - tu dowiedziałem się, że byłem w Ludwikowicach Kłodzkich. Przez trzy lata przetrzymywany byłem w zakładzie psychiatrycznym w Bolesławcu. Kolejne lata to gehenna związana ze zdrowiem oraz izolacja w kolejnych zakładach. Dopiero pod koniec lat 70. dano mi spokój. Nigdy nie dostałem statusu kombatanta mimo iż byłem więźniem Gross-Rosen. Miałem zakaz opowiadania o przeżyciach w tunelu. Gdy tylko próbowałem opowiedzieć tę historię dziennikarzom, natychmiast lądowałem w zakładzie psychiatrycznym.

Pan Roman zmarł w 1989 roku, przyczyna zgonu - całkowity lub częściowy rozkład organów wewnętrznych. Jego pamiętnik nadal posiada syn mieszkający we Wrocławiu. Miałem okazję zapoznać się z treścią owego pamiętnika podczas Polconu 2012.